Սամվել ՍԵՎԱԴԱ. Բրդուճը որպես հոգևոր հաց

Երեկ, չնայած բարկ արևին ու ահավոր շոգին, ես գնացի Նոր Հաճն` տեսնելու Սուրբ Ամենափրկիչ Եկեղեցին և շնորհավորելու նախագծի հեղինակին, տաղանդավոր ճարտարապետ Արտակ Ղուլյանին հերթական գլուխգործոցի առիթով:
Եկեղեցին շրջապատած հազարավոր մարդկանց «կենդանի պատը» ճեղքելով հասա քարե պարիսպներին ու համոզվեցի, որ անիմաստ է շարունակել:
Անկենդան դեմքով, սև կոստյում-կարմիր փողկապներով, սափրված, հեռախոսն ականջներին, նյարդային քայլվածքով դեսուդեն գնացող թիկնապահների բանակը չէր թողնում, որ օձն իր պորտով, ղուշն իր թևով անցներ ռուբիկոնը:
Մուտքի դռանը կանգնած, իբր կարևոր խոսակցության բռնված, գլուխները տմբտմբացնող պաշտոնյաներից շատերը ինձ լավ ճանաչում ու լավ էլ չճանաչելու էին տալիս:
Բնականաբար, ես էլ իրենց շան տեղ չէի դնում:
Կամերան ձեռքիս շրջում էի ժողովրդի մեջ, զրուցում նրանց հետ, նկարում ու նկարվում նրանց հետ:
Ներսում տեղի ունեցողը ցուցադրվում էր եկեղեցու մուտքի մոտ տեղադրված մեծադիր էկրանին: Բարձրախոսներից մի քանի կիլոմետր հեռավորության վրա էլ լսվում էր կաթողիկոսի կերկերուն ձայնը:
ՈՒրեմն հավատացյալներից մարդ չկար ներսում: Միայն «տիրոջը» մոտ կանգնած պաշտոնյաներն էին քարացած նստած հետևում արարողությանը:
Բնականաբար, ինչպես միշտ, գործն ավարտվեց պարգևատրման արարողությամբ: Եկեղեցու բարձրագույն շքանշաններով պարգևատրվեցին մեծ բարերարի ծնողները:
Ես սպասում էի, որ որևէ պարգև կստանա նաև արդեն որերորդ եկեղեցին նախագծող ճարտարապետը: Ավաղ: Լավ է, որ այս անգամ կաթողիկոսը բարեհաճեց մի կերպ արտասանել նրա անունը:
Երբ ամեն ինչ ավարտվեց, ես սպասում էի, որ վեհափառը դուրս կգա ու կշրջի ժողովրդի մեջ, թույլ տալով, որ հավատացյալները համբուրեն իր աջը: Կրկին սխալվեցի: Դա էլ շատ համարվեց:
Երկրի ղեկավարներն ու հոգևոր առաջնորդը որ դռնից մտել էին, նույն դռնից էլ դուրս եկան ու անմիջապես դռան մոտ մատուցված մեքենաներով հեռացան:
Մգացված ապակիներով մեքենաները իրենց հետ տարան թագավորական վերնախավի «ծանր աշխատանքից» հոգնած ու սոված պաշտոնյաներին դեպի «Փարավոն» ռեստորանային համալիր:
Մարմնական ու հոգևոր սովից, շոգից ու արևից տանջված հսկայական բազմությունը մնաց ցաքուցրիվ ու մոլորված:
Բայց դա կարճ տևեց: Նոր Հաճնից դեպի ուտուշ-խմուշ սլացող կառավարական մեքենաներին եկան փոխարինելու մատաղ բաժանողները:
ՈՒ սկսվեց...
Ես, բնականաբար, ոչ ուժ, ոչ էլ ցանկություն ունեմ նկարագրելու այն ամենը, ինչ տեսա իմ աչքերով:
Միայն կուզենայի հարցնել բարերարին` արդյոք դաս չեղա՞վ իրենց այն ամենը, ինչ տեղի էր ունեցել մեկ-երկու տարի առաջ Աբովյան քաղաքում:
Բրդուճ բաժանողներին ուզում եմ ասել` բրդուճի կարոտ մնաք:
Ցավում եմ մեր ժողովրդի վիճակի ու վարքի համար:
Ցավում եմ, որ նման ղեկավարներ ունենք:
Ցավում եմ, որ նման կաթողիկոս ունենք:
Ցավում եմ, որ ներկա եղա այդ ամենին:
Այնուհանդերձ, սրտանց շնորհավորում եմ Արտակ Ղուլյանին ու շինարարներին սքանչելի կառույցի համար:
Աստծո օրհնությունը անպակաս լինի մեր խեղճ ու թշվառ ժողովրդի գլխից:
Ամեն:

Մեկնաբանություններ